Charakterystyka obu zaburzeń wynika z długiej historii obserwacji klinicznej, że osoby, które doświadczyły przewlekłych, powtarzających się i długotrwałych traum, takich jak wykorzystywanie seksualne w dzieciństwie lub przemoc domowa, miały tendencję do doświadczania bardziej złożonych reakcji wykraczających poza te typowo obserwowane w PTSD i które obejmowały efekty w trzech kluczowych dziedzinach: regulacji emocji, tożsamości i zdolności relacyjnych. Tak więc, w ICD-11, CPTSD jest zaburzeniem, które obejmuje nie tylko objawy PTSD, ale także dodatkowo zaburzenia w trzech powyższych domenach.

Określenie PTSD wg ICD-11 to narażenie na traumę zdefiniowaną jako niezwykle groźne lub przerażające zdarzenie (lub seria zdarzeń). Podobnie jak w oryginalnej wersji DSM, zaburzenie obejmuje trzy podstawowe elementy: ponowne doświadczanie traumatycznego wydarzenia w teraźniejszości, unikanie traumatycznych przypomnień i poczucie obecnego zagrożenia. Ta formuła konceptualizuje PTSD przede wszystkim jako warunkową reakcję strachu, a objawy ponownego doświadczania i unikania są ściśle związane z traumatycznym wydarzeniem.

CPTSD obejmuje trzy podstawowe elementy PTSD, a także trzy dodatkowe elementy zwane zakłóceniami w samoorganizacji, które są wszechobecne i występują w różnych kontekstach: trudności w regulacji emocji (na przykład problemy z uspokojeniem się), negatywną samoocenę (na przykład przekonania o sobie jako bezwartościowym) i trudności w relacjach (na przykład unikanie relacji).

Chociaż większość dotychczasowych badań wskazuje, że CPTSD zazwyczaj wyłania się z utrzymujących się traumatycznych doświadczeń, przynajmniej niektóre z badań wykazały, że osoby z przewlekłymi traumami, takimi jak nadużycia w dzieciństwie, wydają się rozwijać PTSD, a nie CPTSD. Obserwacje te doprowadziły do rozważenia wpływu czynników dyspozycyjnych (na przykład genetyki) lub środowiskowego (wsparcie społeczne lub jego brak) w rozwoju zaburzeń. Na przykład historia traumy jest obecnie uznawana za czynnik ryzyka, a nie wymóg jednego lub drugiego zaburzenia. Osoby w stanie zagrożenia, które doświadczają urazu pojedynczego incydentu, mogą rozwinąć CPTSD, podczas gdy odporna lub dobrze wspierana osoba z długotrwałą traumą może rozwinąć PTSD lub nie mieć żadnego zaburzenia.

W badaniach epidemiologicznych, wspólnotowych i klinicznych, profil objawów pochodzący z analiz utajonych klas wyraźnie zidentyfikowano podgrupy badanych populacji po profilu CPTSD lub profilu PTSD, a profile te można było odróżnić od siebie. Od czasu tego przeglądu opublikowano kilka kolejnych badań zgodnych z tymi wynikami obejmujących próbki dzieci i młodzieży, próbki uchodźców i izraelskich jeńców wojennych. Ponadto pięć badań oceniających zaburzenia czynnościowe wykazało, że CPTSD wiązało się z cięższymi zaburzeniami niż PTSD, co sugeruje, że większe obciążenie objawów reprezentowane w CPTSD przekłada się na większe trudności w życiu codziennym.

Badania nad rozpowszechnieniem CPTSD i PTSD dopiero się rozpoczęły. Prace te zostały w znacznym stopniu wspomożone poprzez opracowanie środka samooceny dla ICD-11 – International Traumaniaire (ITQ) oraz wywiad kliniczny – International Trauma Interview, które gromadzą się dane. Analizy czynników w różnych krajach i kulturach konsekwentnie odpowiadają konceptualizacji CPTSD, na podstawie dwóch grup objawów, a mianowicie objawów PTSD i zaburzeń samoorganizacji. Ogólne badania populacji z wykorzystaniem ITQ wskazują, że w krajach o wysokich dochodach, takich jak USA, Wielka Brytania, Niemcy i Izrael, wskaźniki PTSD i CPTSD łącznie wynoszą od 2,0 do 12,7%, podczas gdy w krajach o niskich dochodach badanych do tej pory w Afryce (Ghana, Kenia i Nigeria) wskaźniki obu zaburzeń są wyższe w zakresie od 30,6 do 37,0%.

Kliniczna przydatność tych dwóch diagnoz nie została jeszcze zbadana. Biorąc pod uwagę, że CPTSD składa się z większej liczby i różnych objawów i wiąże się z większym upośledzeniem, jego leczenie może wymagać większej liczby interwencji lub dłuższego leczenia. Rozwój różnych planów leczenia w odniesieniu do złożoności i powagi diagnoz jest zgodny z podejściem „medycyny spersonalizowanej”, a wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) obejmują bliźniacze cele optymalizacji wyników dla indywidualnego pacjenta i wykorzystania ograniczonych zasobów do tych, którzy najbardziej tego potrzebują.

Biorąc pod uwagę, że CPTSD jest nowo zdefiniowanym stanem, nie ma jeszcze badań klinicznych oceniających interwencje w jego leczeniu. Badania sprawdzające związek objawów CPTSD wśród siebie w analizach sieciowych zidentyfikowały negatywną samoocenę jako objaw centralny, co oznacza, że silnie on wpływa i jest pod wpływem innych objawów zaburzenia. Obecnie czekamy na pojawienie się dalszych badań, jednak należy pamiętać o już istniejących i opartych na dowodach terapiach PTSD, a także rozważyć dodatkowe interwencje lub terapie dla CPTSD, które zajmują się zaburzeniami w samoorganizacji i obejmują regulację emocji, ponowną ocenę poznawczą i poczucie własnej wartości.